Sloveense kust

Bohinj - Ankaran 170 km

Camping Adria

6 - 12 september

Nee, we zitten niet bij Llubljana. Gezien de donkere wolken en de weersvoorspelling besluiten we onderweg door te rijden naar de kust. Het weer is daar ook niet stabiel, maar wel een aantal graden warmer. Er is nog veel vakantieverkeer: Italianen, Hongaren, Kroaten, Duitsers, Slowaken en Tsjechen en natuurlijk ook de Nederlanders. De Sloveense kust is maar 46 km en mist zandstrand. Onze camping is echt een strandcamping, vol met vaste gasten die hun plek volgebouwd hebben, en grenst aan Koper, de enige haven van Slovenië. Het voordeel is dat we 100 m van de zee staan. Kort na het onweer zitten wij heerlijk op het terras aan zee. 

Om naar Koper te gaan, rijden we door de haven. We wanen ons op de 2e Maasvlakte richting Rockanje: parkeerterreinen vol met nieuwe auto’s die van de boten zijn gekomen. Koper is een leuk oud stadje. Wanneer we door de enige stadspoort lopen, horen we de muziek al. In de smalle winkelstraat met mooie winkels en op de Venetiaans aandoende pleinen spelen straatartiesten. De havenstadjes langs deze kust hebben veel Venetiaanse invloeden. Ook is dat te zien aan het reliëf van de leeuw van St. Marcus met het opengeslagen boek, dat je veel ziet in Istrische stadjes. Het is een gezellige drukte, want er is net een cruiseschip gelost en de plaatselijke bevolking is ook volop aanwezig. Vanaf de toren van de Dom hebben we prachtig helder zicht op de Adriatische Zee en de oude stad. Even later barst er een enorm onweer los met de nodige regen. Onder de bogen van de oude zoutopslag aan de haven schuilen we, genietend van de straatartiesten. ‘s Middags zitten we weer in de zon.

Zo gaat het de volgende dag ook. Onder de grond regent het niet, dus gaan we naar de grotten van Škocjan, één van de vele grotten in Slovenië. Wat deze bijzonder maakt is de rivier die ondergronds stroomt. Met de gids lopen we in 10 minuten naar de ingang van de grot. Dan komen we in een aantal zalen met de bekende stalagmieten en stalactieten. Even later volgt  een kloof waar we de rivier de Reka op een diepte van 100 meter doorheen horen bulderen. We volgen de rivier via een smal pad met vele trappen en steken met een brug de rivier over. De uitgang is in de Velika Dolina tussen de hoge rotswanden waar de rivier ondergronds gaat. We kiezen ervoor om na weer een aantal steile trappen, het laatste stuk met het liftje te overbruggen. Helaas mochten we geen foto’s maken.  Om jullie toch wat te laten zien, kopen we 2 kaarten waarvan we een foto maken. Via Hrastovlje rijden we terug. Daar staat een bijzonder kerkje op een heuvel tussen het karstgebergte. Om dit 13e eeuwse kerkje werd in de 16e eeuw een verdedigingsmuur gebouwd om zo te kunnen schuilen in de kerk. In die tijd beschilderde Janez het hele interieur met fresco’s. Werkelijk elk stukje muur is beschilderd met o.a. scheppingsverhaal, lijdensverhaal, afbeeldingen van de maanden van het jaar. Het meest bijzondere is de afbeelding met de dodendans: arm en rijk komen uiteindelijk in hetzelfde graf. 

Eenmaal op de camping barst er weer een onweersbui los met enorme klappen. In een mum van tijd staat alles net als vorige week in Bohinj blank. Gelukkig stroomt het snel naar zee. ‘s Nachts gaat het ook weer flink te keer.

Onderweg naar de zoutpannen van Sečoflje hebben we de laatste bui. Daarna breekt de zon door. In deze zoutpannen wordt nog op de traditionele manier zout gewonnen. Ook is het een mooi natuurgebied met vogels en zoutminnende planten. Vlakbij lunchen we onder de olijfbomen met zeezicht bij restaurant Ribič in Seča. In de middag bezoeken we Piran, een oud stadje, ook weer met Venetiaanse invloeden en rijk geworden door de zouthandel. Piran is autoluw, alleen de bewoners mogen er rijden. De bezoekers gaan vanaf een grote parkeergarage met een pendelbusje naar de stad. We komen aan op een groot plein met prachtige huizen. Midden op het plein een beeld van de hier geboren componist Tartini. Nu we er op letten, zien we op verschillende plekken het reliëf van de leeuw van Sint Marcus. Vanaf het plein gaan smalle straatjes als een doolhof omhoog naar de grote kerk. Het is leuk om door het stadje te lopen, maar het is minder levendig als in Koper. Wij denken dat het komt doordat het alleen is gericht op toeristen. 

Iedere reis fietsen we wel over een oud spoorwegtracé. Dit keer over de Parenzana, een oud smalspoor dat loopt van Triëst naar Parenzo, tegenwoordig Poreč. Wij starten in Koper bij het station en rijden tot Izola langs de kust. We passeren de plek waar Wil ruim 50 jaar geleden op vakantie is geweest, net buiten Koper. Daarna gaat het pad met 2 tunnels licht omhoog door de heuvels met wijngaarden, olijfbomen en fruitbomen. De eerste druiven worden al geplukt. Onze lunchplek is dezelfde als de dag ervoor, maar nu eten we onze meegenomen lunch in het park. In Portorož, de enige echte badplaats met achter het betonnen stuk grasvelden en opgespoten zand, koelen we af in zee. Het is weer heel mooi weer geworden, ‘s avonds zitten we tot 21.30 uur buiten. De voorspellingen zijn  voorlopig ook goed. 

Over een oud ezelspad en door open gebied met olijfbomen en wijngaarden zal onze wandeling gaan. Tenminste zo wordt het in het wandelboekje van Koper verteld. Ze werken met de modernste middelen: de wandeling is via een QR code te downloaden op je telefoon.  Het eerste stuk door een slaperig dorpje, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, verloopt goed. Dan gaan we het ezelspad op. Het wordt een klim-en klauterpartij over omgewaaide bomen en takken over een slecht bijna dichtbegroeid pad. De laatste ezel ( en tweevoeter) heeft hier waarschijnlijk heel lang geleden gelopen. Na een volgend dorpje volgt er weer zo’n pad. Wanneer we halverwege wéér een weg moeten oversteken om het bos in te lopen, besluiten we de wandeling over de weg te vervolgen. Nu zien we in ieder geval wat ze beloofd hebben: olijfbomen, wijngaarden en heel veel vijgenbomen.

Morgen gaan we naar Istrië, Kroatië.