Fuenteheridos en El Rocío

Malpertida de Placensia - Fuenteheridos  365 km

Camping El Madroñal

19 t/m 23 september

Voorbereid op geblaf van honden in de nacht op een sobere camping, rijden we naar Miajadas, waarvandaan we een fietstocht willen maken en Guadelupe bezoeken. Aangekomen zien we een leeg en verwaarloosd terrein achter het restaurant. De ober vertelt dat de camping gesloten is. Wel vreemd dat deze nog wel op de ACSI site  staat en dat de website op de camping  ook niets vermeldt. Er zijn in dit gedeelte van Spanje niet veel campings. We rijden door naar de volgende geplande bestemming in de Sierra de Aracena, in het noordwesten van Andalusië. 25 km voor we aankomen zien we een dikke zwarte rookpluim. Even later staan we in het dorpje  stil om samen met de bewoners te zien hoe de brandweer een fel brandende auto blust. Twintig minuten later kunnen we weer verder rijden. We staan helemaal alleen in een groot kastanjebos. Er zijn een paar seizoensplaatsen, maar daar is doordeweeks niemand aanwezig. Het is wel even lastig om op dit niet vlakke terrein een beetje waterpas te staan. De laatste dag krijgen we Belgen als buren. Je snapt niet dat mensen op zo’n groot terrein zo pal naast je komen staan.

Wat een verrassend leuk stadje is Aracena, met goed onderhouden witte gebouwen en met de vele mooie pleinen maakt het een gezellige indruk. Overal mooie fonteinen en heel veel beeldende kunst. Het oude deel gaat vlekkeloos over in de nieuwbouw en we lopen de stad uit om een wandeling te maken over holle paden langs ommuurde haciënda’s met paarden, olijfbomen en (kurk)eiken en soms nog wat varkens.  Na de wandeling zitten we op een terras op het prachtige Plaza Doña Elvira en het valt ons op hoeveel jonge mensen in deze stad wonen. Aan alle kanten komen de kinderen uit de scholen. Altijd een leuk gezicht om te bekijken. We kunnen nog net zonder te reserveren mee met de rondleiding door de Gruta de las Maravillas. De ingang is midden in het stadje en de grot is in 1911 ontdekt. Het is prachtig, het lijkt wel of we door een sneeuwlandschap lopen door de witte stalagmieten en stalactieten. De meertjes zijn helder blauw en geven weerspiegelingen.

Met een strak tijdschema, omdat niet alles de hele dag geopend is, en een plattegrond bezoeken we Minas de Riotinto. Duizenden jaren lang heeft men hier koper gewonnen uit de mijnen. In 1873 kochten de Engelsen het mijnbouwgebied op en delfde in dagbouw koperpyriet. Zij waren tot 1954 aanwezig. De Britten waren als koloniale heersers, maar brachten ook hun cultuur mee. Ze bouwden een Victoriaanse wijk met tuintjes, tennisbanen en een kerk omgeven door een muur. Deze Engelsen hebben ook het voetbal in Spanje gebracht. We bezoeken eerst het museum in het voormalige ziekenhuis. Er is een Romeinse mijngang nagebouwd waar je doorheen kan lopen en laat ook zien dat de arbeiders die in opstand kwamen door de Engelsen werden neergeschoten. Daarna gaan we naar het beginpunt van het toeristentreintje dat over de oude spoorweg gaat langs de rivier en het mijnlandschap waar de oude materialen zo zijn achter gelaten. Het water heeft een rode kleur doordat het sulfaten aan de aarde onttrekt. Het is een prachtig gezicht, maar we bedenken ons wel dat de mens hier de natuur toch wel goed vernield heeft. De trein rijdt omhoog het bos in bij het keerpunt kunnen we even uitstappen om foto’s te maken. Na een pauze bezichtigen we de Engelse wijk en Casa 21, een Victoriaanse woning die weer geheel uit die tijd is ingericht. Terug bij het mijnbouwmuseum rijden we met een lange sliert auto’s achter een medewerker aan om de mijn Atalya, de grootse open mijn van Europa, van dichtbij te bezichtigen. Met de late zon op de stenen geeft deze immense mijn een prachtige aanblik.

Met de auto verkennen we de noordkant van de Sierra. Eerst bezoeken we Jabugo, het stadje van de beroemde ham van het Iberisch varken. Deze zwarte varkens eten eikels en dat geeft de ham een bijzondere smaak. De westkant van de Sierra, bijna tegen de Portugese grens, bestaat meer uit heuvels met af en toe een boerderij. Ze liggen echt kilometers uit elkaar. Hier lopen de varkens onder de eikenbomen. Zodra je in de buurt komt voor een foto, rennen ze allemaal hard weg. De oostkant wordt wat bergachtiger met kleine witte dorpjes met hele smalle straatjes. Soms loopt de hoofdweg er dwars doorheen en vraag je je af of je er wel doorheen kan. Er is hier ook heel weinig verkeer, we komen bijna  niemand tegen.

Fuenteheridos - El Rocío 170 km

Camping La Aldea

23 t/m 27 september

Van de bergen naar het vlakke land, van het bos naar een zandvlakte, van een kleine stille  camping naar een hele grote levendige. We staan aan de rand van het natuurpark Doñana. Het is het grootste natte gebied van Spanje en ligt tegen de Atlantische Oceaan. Er zijn waterarme en moerassige gedeeltes en tegen de zee hoge duinenrijen. In de zomer staan de moerassen droog en grazen de paarden en koeien er. Vooral nu het extreem droog is geweest. In dit gebied zijn zowel ‘s zomers als ‘s winters veel migrerende vogels. Ook wilde katten, reeën, wilde zwijnen, wilde paarden en lynxen leven hier. Er zijn in het park geen geasfalteerde wegen en de enige manier om het goed te bezoeken is met een gids in een 4x4 busje. Vanuit de camping vertrekt er 2 keer per dag een busje. Zondagmorgen  8 uur staan we present. In het Engels krijgen we uitleg en al snel zien we roedels herten. Ze zijn heel goed te zien doordat het terrein zo open is. In de ochtend trekken ze naar de (kunstmatige) waterplaatsen. Doordat het er zo ongelofelijk veel zijn, is het burlen extra goed te horen. De gids vertelt dat de populatie lynxen enorm is toegenomen o.a. door te zorgen dat er veel konijnen zijn, hun voornaamste voedsel. Een koffiestop bij het bezoekerscentrum, in andere jaargetijden is dit gebied vol water en kun je achter de schermen de vogels observeren.

Op de terugweg zien we op de zandweg richting El Rocío groepen mannen lopen. El Rocío is een bedevaartsplaats naar de Nuestra Señora de Rocío. Het dorp heeft geen geasfalteerde wegen, veel vervoer gaat te paard en de huizen hebben veranda’s waaraan de paarden vastgezet kunnen worden. Er zijn zelfs bars op hoogte zodat de ruiter zijn paard niet af hoeft. Tijdens de bedevaart met Pinksteren komen 127 Spaanse broederschappen uit steden uit het hele land met hun vlag en afbeelding van de Heilige Maagd. Met Pinksteren trekt dit meer dan een miljoen bezoekers. Door het jaar heen brengt iedere broederschap hun vlag een keer naar de kerk. Ze lopen dan het laatste stuk. Na onze excursie stappen we uit in El Rocío en zien nog net de broederschap uit Puente Genil de kerk binnengaan samen met de aanhangers die met bussen zijn meegekomen. Deze zondag is er voor verschillende broederschappen op verschillende tijdstippen een mis. Alle broederschappen hebben een huis in het dorp met een hoge poort, waar de wagen met vlag doorheen kan. De rest van het jaar staan deze huizen leeg. Kom je hier doordeweeks dan ziet het eruit als een verlaten westernstadje.

De enige kustplaats in het park is Matalascañas, een vreselijke, op veel plekken verwaarloosde,  jaren 60 badplaats van 5 km lang. Het is maar 1,5 km breed vanwege de grenzen van het park. Matalascañas heeft wel, met 35 km, het langste zandstrand van Andalusië. Met eb beginnen we een wandeling over een breed strand, terug gaan we over het kustpad. Op sommige plaatsen is nog weinig strand over vanwege vloed.

Vanuit San Juan del Puerto werd de eerste spoorweg in de provincie Huelva gebouwd om het erts uit de mijnen naar de haven te vervoeren. Deze heeft tot 1969 dienst gedaan en ja, ook hier is een Via Verde gemaakt. We parkeren de auto in San Juan. Het eerste stuk is slecht onderhouden en gaat door wat rommelig landschap. In Triguero, een leuk plaatsje met prachtig geplaveide straten in het centrum, drinken we op een mooi pleintje vol met Spanjaarden op het terras een kop koffie. Daarna vervolgen we de via Verde over een veel beter pad door een heuvelachtig landschap afwisselend met olijfbomen, eiken, graanvelden en dennebomen. Terugrijdend merken we pas hoe geleidelijk we omhoog zijn gereden: bijna zonder te trappen komen we, met een verkoelend windje uit zee, weer op ons vertrekpunt.

Morgen gaan we een stukje noordelijker, weer de bergen in.