Vall d’ Aran, Catalonië

Martres Tolosane - Vielha 95 km

Verneda Camping and Mountain Resort

2 t/m 6 september

De route volgt de rivier de Garonne en weer ligt camping aan deze rivier. We rijden weg in de regen, maar eenmaal over de Spaanse grens is het droog. De rivier stroomt hard, zodoende horen we niets van de weg die aan de andere kant loopt. We zijn in het Vall d’ Aran, een dal gelegen tussen de Spaanse grens en de Vielha tunnel, nog behorend bij de provincie Catalonië.

Na de lunch gaan we het eerste weggetje vanaf de camping in, dat leidt naar het 9 km hoger gelegen Era Lin Antiga. In de zomerperiode moet je je auto halverwege parkeren en kan je met een toeristentreintje verder. In het bos hangen de wolken laag, maar eenmaal boven op 1400 m is het helder met af en toe een voorbijdrijvende wolkenpartij. We lopen eerst omhoog naar de Pomèro waterval. Deze is al spectaculair. Via de Artiga hut lopen we verder tot naar de Uehls Seth Joeu waterval die te bereiken is via een behoorlijk aantal trappen naar beneden. Het water loopt onder de grond vanaf de 4 km verderop gelegen gletsjer en komt hier ineens boven de grond via een grote waterval. Een machtig gezicht.

Terwijl de Spanjaarden de huisjes leegmaken en de tenten inpakken, hun vakantie zit erop, rijden wij weer een 10 km lange bochtige weg vlakbij de camping omhoog. Een weg vol kuilen, gelukkig wordt deze opgeknapt met het geld van de Europese Unie. Boven gekomen horen we de waterval Saut del Pish al razen. Er is weer wat water bijgekomen van de regen van de vorige avond. Het is nog steeds wat bewolkt, maar af en toe piept er een flauw zonnetje tevoorschijn. Via een smal, stenig  pad lopen we langs de rivier omhoog. Terug gaat het makkelijker via een bosweg. Daarna lopen we naar het restaurant Cal Manel,  300 m van de camping. De parkeerplaats staat vol Franse auto’s. Nu snappen we waarom bij het reserveren konden kiezen tussen 12.00 en 14.00 uur. Het eerste tijdstip is veel te vroeg voor de Spanjaarden. Het blijkt dat veel Fransen zondags over de grens komen voor de lunch. Wanneer wij komen staan de Fransen op het punt van opstappen en komen de Spanjaarden. We genieten op het terras van een voortreffelijke lunch en lopen terug naar de camping voor een siësta. Op het parkeerterrein zien we twee Franse echtparen  onder de bomen op een vedlbed een tukje doen. Een slim idee.

Pla de Beret, op 1850m is het grootste skigebied van Spanje. Langs de weg omhoog staan mooie appartementen en er wordt druk bijgebouwd, alles in dezelfde stijl. Wanneer we uitstappen horen we de koeienbellen, koeien en paarden lopen over de vlakte. Hier ontspringt de 647 km lange rivier Garonne. Anders dan andere wandelingen dalen we eerst over een makkelijk te lopen bosweg naar de kapel en berghut Montgarri op 1600 m. Na de lunch lopen we terug. De bedoeling is over weer een makkelijk pad aan de andere kant van het dal terug te lopen, maar we zien een geel gemarkeerd pad, dat we besluiten te nemen. Het blijkt een pad vol hindernissen met geklauter over stenen. Dat gaat niet meer zo snel. We denken dat onze free runnende kleinkinderen hier drie keer zo hard zonder problemen naar boven lopen. Halverwege nemen we dan toch maar het brede pad.

Het Vall d’Aran grenst in het noorden aan het Nationaal Park Aigüestortes I Estany de San Mauricio. Aigüestortes betekent woelige wateren. Er zijn meer dan 200 meren, gletsjers, watervallen, en met riet omzoomde moerrassen. Bij Tredos rijden we 7 km de berg op naar de parkeerplaats. De laatste 5 km kan je alleen met taxibusjes omhoog om de wandeling rond de meren te doen. We worden afgezet op 1950 m hoogte. Hoewel het in het dal bewolkt is, begint hier de zon door te komen wanneer we aan de eerste klim beginnen naar  de stuwdam van  het eerste meer op 2100 m.  Het is werkelijk prachtig hoe dit tusssen de hoge kale bergen ligt. Dan volgt er nog een stevige klim. Wat het heel zwaar maakt is dat we bij elke stap moeten opletten waar je je voeten op de grote stenen neerzet. Wanneer we een stukje afdalen naar het volgende meer, beseffen we dat we ons eigenlijk een beetje verkeken hebben op de moeilijkheidsgraad. Naar beneden gaan met grote stappen tussen de stenen is nog inspannender. Regelmatig rusten we even uit om naar de adembenemende uitzichten te kijken. Hoewel we over een afstand van 6 km 5 uur hebben gedaan, zijn we toch wel heel trots dat we dit volbracht hebben. Nu met de benen omhoog genieten van een glaasje wijn.