Portland en White Mountains

Portland, Maine

30 sept - 2okt

Fireside Inn

Regen, regen, regen. Eerst de krant lezen en dan op naar Freeport, een groot outlet center met vooral, outdoor winkels. Een soort Bataviastad maar dan groter. Oorspronkelijk is hier de L.L.Bean, een heel groot outdoor merk,  gevestigd en daarom heen zijn alle andere merken ook gekomen. Het is voor ons tot 7 uur ‘s avonds open, maar we hebben gelezen dat hier ‘s nachts de filmsterren komen shoppen. 

Voor de lunch rijden we terug naar Portland. In de haven bij Becky’s Diner staat een rij. We krijgen een buzzer en wanneer we aan de beurt zijn gaan de lampjes branden. Het wachten valt mee, er is genoeg te zien. Dit restaurant is vanaf 4 uur ‘s morgens geopend. dan komen de vissers er hun ontbijt eten. We eten een ander typisch gerecht uit Maine: een seafood chowder, een dikke vissoep.

De regen is opgehouden,het blijft somber, maar de kou valt mee doordat er weinig wind staat.

Vanuit de haven gaat er twee keer per dag een postboot langs 5 van de 365 eilanden voor de kust. De boot vervoert passagiers en goederen. Ook kunnen er toeristen mee. Wij varen mee en zien het in en uitladen van de goederen. Op de boot veel scholieren en huisvrouwen met volle tassen boodschappen. Na 2,5 uur varen zijn we weer terug in de haven van Portland.

Bijtijds vertrekken we uit Portland, er is regen voorspeld met name in de middag. We maken een wandeling in het natuurgebied Mast Landing bij Freeport. De naam is ontleend aan de naaldbomen die gebruikt werden als mast voor de marine schepen. Het uurtje dat we gelopen hebben is het enige droge op de dag. Eerst gaat het miezeren wanneer we voorbij Brunswick een weg over een schiereiland rijden naar het eiland Bailey. Hier is een bijzondere brug gemaakt van grote granieten stenen, enig in zijn soort.

Dan verlaten we de kust en rijden westwaarts de heuvels in. Nu begint het pas echt te plenzen. De temperatuur zakt naar 10°C. Ondanks de regen is de route prachtig met de bossen getooid in herfstkleuren afgewisseld met boerderijen. 

We gaan naar Sabbathday Lake Shaker Village. Hier leven de twee laatste overgebleven Shakers. De Shakers zijn een, oorspronkelijk Engelse, geloofsgemeenschap, die zich in de 18e eeuw in Amerika heeft gevestigd. Ze zijn celibatair, leven in gemeenschap van goederen. Leven, werken en geloven zijn één, iedereen werkt mee aan een goede gemeenschap. Broeders en zusters leven gescheiden. In tegenstelling tot de Amish hebben ze contacten met de buitenwereld. Ze drijven handel en zijn in voor vernieuwingen. Er staan meer dan honderd uitvindingen op hun naam, o.a. de originele Shaker meubels, waar nu veel voor betaald wordt. De rondleiding was erg interessant. 

Hierna was het nog 1,5 uur rijden naar North Conway in de White Mountain, onze volgende verblijfplaats.

Bartlett, New Hampshire 

2 okt - 5 okt

Will’s Inn

Soms moet je een beetje geluk hebben. Het is vandaag droog, goed weer om de White Mountains te verkennen. Eerst kopen we een broodje voor de picknick en dan rijden we weg 112, de Kangamagus Highway, een toeristische weg van 50 km met uitzichtpunten en parkeerplaatsen vanwaar je een wandeling kan maken. Vrij aan het begin stoppen we om te wandelen, na een ticket gekocht te hebben. Je pakt een envelopje, doet daar $ 5,—in, stopt dit in een bus en hangt het aangehechte kaartje aan de spiegel. Dit kaartje geldt de hele dag voor alle parkeerplaatsen.

De wandeling duurt iets langer dan we dachten. Pas na 2,5 uur zijn we terug bij de auto. Dat komt mooi uit, want inmiddels is de zon goed gaan schijnen. De herfstkleuren komen zo nog beter uit. De hele weg heeft een geweldige ‘wow’ factor. We krijgen niet genoeg van alle kleuren groen, geel, oranje en rood. Regelmatig stoppen we om een uitzicht te bewonderen. Op één van deze plekken eten we onze lunch. Een aantal Amerikanen vraagt of we voor hen ook hebben meegebracht. Ze zijn blij verrast als we ze een stukje brie aanbieden. Het is heel makkelijk om een praatje aan te knopen met Amerikanen. We besluiten de route met een wandeling naar Sabbaday Waterval.

Op de hotelkamer maken we  ‘s avonds een salade. Zo hoeven we niet steeds uit eten te gaan. Bordjes en bestek zitten in onze bagage.

Mount Washington is de hoogste berg in de White Mountains. Hij is 1917 m. hoog en daarmee de hoogste berg van noord-oost Amerika. Wij verkennen het gebied rondom deze berg. Eerst lopen we een korte trail langs de rivier. Op de parkeerplaats bij een meertje is het al vrij druk. Zodra we het pad gaan lopen, is er bijna niemand meer. Dat is wel anders wanneer we verderop een klein stukje naar een waterval lopen. 

De berg kunnen we benaderen tot 600 m. hoogte. Daarna gaat er een weg tolweg omhoog naar de top. Je betaalt $ 40,— maar dan krijg je wel een sticker op je auto waarop staat dat je omhoog bent geweest. Wij vinden dit niet de moeite waard.

We gaan naar Conway, naar Echo Lake State Park naar de bovenkant van een granietwand vanwaar we mooi uitzicht op de omgeving hebben.

In tegenstelling tot de vorige nachten was het afgelopen nacht koud. Dat betekent dat bij vertrek uit ons hotel de lucht mooi helder is. Geweldig weer om de laatste dag door de White Mountains te rijden. Met een bezoek aan de Flume Gorge in Franconia State Park sluiten we ons bezoek aan dit gebied af. Omdat we vroeg zijn, nog voor de eerste bussen, is het nog heel rustig. Flume Gorge is een smalle kloof waar de rivier de Flume doorheen loopt. Je loopt over houten planken door de kloof die op sommige plekken 3 meter breed en 30 meter hoog is. Terug loop je via het bos waar de zon steeds mooi door de gekleurde bladeren schijnt. Via weg 112 rijden we westwaards naar de staat Vermont.

In het stadje Montpellier drinken we op een terras in het zonnetje de eerste lekkere koffie. Even later maken we, met heel veel anderen, een stop bij de Ben en Jerry’s ijsfabriek. Een Tour laten we aan ons voorbij gaan, maar we eten wel een lekker ijsje. Dan het  laatste stukje naar onze Bed&Breakfast, een oud huis uit 1860  2 km voor Stowe. Daar worden we verwelkomd door het varken Wilma en de eigenaresse.