Comillas

St-Jean-de-Luz - Ruiloba 273 km

30 augustus t/m 5 september

Camping El Helguero

Nadat we doorgereden zijn bij camping Altamira vanwege de onvriendelijke ontvangst en slechte plekken, komen we in een Nederlandse enclave. Deze prima camping wordt als startpunt van een ACSI groepsreis door Spanje gebruikt (van we zijn er bijna, maar nu zonder Martine) .Wanneer zij hun kennismakingsrondje doen lopen wij naar het dorpje Ruiloba. Klein, maar met pittoreske straatjes en een mooie kerk en een groot terras op het plein.

Van tevoren hebben we al kaartjes gekocht voor de grotten van Altamira. Deze grotten met veelkleurige prehistorische muurschilderingen, gemaakt in ong. 14.000 vChr. werden in 1868 bij toeval ontdekt. Omdat de warmte van de vele bezoekers de schilderingen aantastte, werd besloten een kopie van de grot te bouwen. Eerst bezoeken we het museum waar het leven in de prehistorie middels tableaus wordt uitgelegd. Met een filmpje kun je zien hoe de kopiegrot met piepschuim is nagemaakt. (Zie video in dit blog). Tot slot zien we de mooie tekeningen.

Daarna lopen we door Santillana, Heilige Juliana, en bezoeken het gelijknamige klooster, het mooiste romaanse gebouw van Cantabrië. Het middeleeuwse stadje is goed bewaard gebleven en heeft een aantal prachtige gebouwen en leuke straatjes.  Aan de toeristenwinkeltjes te zien, is het hier gewoonlijk ook erg druk. Nu waren veel van de verplichte parkeerplaatsen buiten het dorpje leeg en zijn er zijn ook nog geen bussen vol toeristen. ‘s Middags maken we een wandeling door de heuvels rond Santillana. Boven op een heuvel ook nog uitzicht op zee. Bij terugkomst in het stadje blijven we kijken naar de doorkomst van de Vuelta. Door toeval komen we steeds in plaatsen met een wielerkoers terecht.

Het is heel rustig in de badplaats Suances waar onze fietstocht over de Via Verde del Besaya begint. Het is bewolkt en de zon probeert door te komen. De monding van de rivier ligt door eb bijna droog en is een paradijs voor de vogels. De tweede helft van de tocht wordt de rivier smaller en loopt het voormalige spoorlijntje door de bossen. Dit lijntje voerde de producten voor de fabrieken  af en aan. Deze staan er nu grotendeels verlaten bij. Ze zouden behouden moeten worden als industrieel erfgoed. In de middag krijgen we nog een paar spetters, maar het stelt niet veel voor. Het weer is niet meer zo stabiel.

Na twee dagen op reis hebben we een probleem met de elektriciteit waardoor o.a. de kranen niet meer werken. Dat probleem hebben we in mei eerder opgelost door zekeringen te vervangen. Nu, ook na contacten met de dealer in Nederland, krijgen we het niet verholpen. In Frankrijk konden we pas na 2 weken bij een bedrijf terecht. Dan maar modderen met flessen en emmers water, tenslotte zijn we aan het kamperen. Van één van de deelnemers van de ACSI reis krijgen we een adres van een caravanbedrijf 30 km verderop met een Nederlands sprekende eigenaar, zoon van gastarbeiders, weer teruggekeerd naar Spanje. Zijn vakantie is eigenlijk al begonnen, maar we kunnen de caravan brengen. In de stromende regen leveren we de caravan om 9 uur af.

Wij bezoeken ondertussen Santander. Deze stad is in 1941 voor een groot deel afgebrand en heeft zodoende niet veel monumenten. Daarom heeft men besloten nieuwe gebouwen, ontworpen door beroemde architecten te plaatsen. Na de oude kathedraal bezoeken we centro Botín, een centrum voor kunst ontworpen door dezelfde architect als Nemo in Amsterdam. Er is een tentoonstelling  van Picasso’s Iberische periode, waarin hij beïnvloed werd door de Iberische beeldhouwkunst van de vierde tot de tweede eeuw voor Christus. Steeds is werk uit vroeger tijden naast de kunst van Picasso geplaatst. De gelijkenis verbaast en verwondert ons. Na een paar pintxo’s in de Mercado ‘d Este, een oude overdekte markt, nu vol leuke barretjes en winkeltjes, verlaten we Santander langs de prachtige boulevards van de kilometers lange zandstranden. Met mooi weer is het hier vast heerlijk wandelen of fietsen.

Tot onze grote blijdschap is het de monteurs gelukt het probleem van de caravan te lokaliseren en te repareren: een verkeerd aangesloten draad onder het keukenblok. Met de caravan weer aan de haak van de auto rijden we weer terug naar de camping.

Een ochtend regen gebruiken we om wat op te ruimen, de was te doen en Wil probeert haar IPad weer aan de praat te krijgen. Door de slechte WiFi lukt het niet. Jammer want een aantal foto’s zijn nog niet gesynchroniseerd, ook dat duurt erg lang. Gelukkig is het ‘s middags weer droog en rijden we langs de kust tot voorbij San Vincente de la Barquera. De bochtige weg gaat soms onderlangs het strand en soms bovenlangs. Er zijn een aantal grotere stranden waar de boeren bij drukte tegen betaling hun land beschikbaar stellen om te parkeren. Maar we gaan ook langs kleine ría’s, inhammen die bij vloed onderlopen en beschermd natuurreservaat zijn. We stoppen bij een aantal miradors, uitzichtpunten. Om de benen te strekken parkeren we langs de weg en lopen naar een verder gelegen mirador. We gaan door de heuvels langs de koeien en begrijpen dat de boeren iets moeten bijverdienen.  Dan komen we bij een wonderschoon strandje met adembenemend uitzicht op de mooie rotspartijen.

Intussen hebben we online toegangskaarten gekocht voor El Capricho in Comillas. Op de heenweg waren we er tevergeefs naartoe gegaan: alles vol. Dit huis is door Gaudí ontworpen voor een indiano. In de 19e eeuw zijn door armoede en politieke onrust veel inwoners uit deze streek naar Amerika vertrokken. Sommigen keerden steenrijk terug en bouwden grote luxueuze huizen. Één van dezen was Lopez y Lopez,  hij bouwde Palacio de Sobrellano. Voor zijn vrijgezelle advocaat bouwde de met hem bevriende Gaudì een ‘klein’ huis, het El Carpicho, een typisch Gaudiaans huis met smeedijzeren balkons en veel kleurig aardewerk.

Het is nog vroeg als we in Ruente in natuurpark Saja Besaya stoppen bij de bron van de rivier de Abión, een idyllisch plekje. Na wat foto’s gemaakt te hebben rijden we door naar het volgende dorp voor een wandeling naar de waterval van Lamiña. In het dorp horen we alleen het kraaien van de haan. Onze wandeling gaat langzaam omhoog door bos en langs bergweiden. Overal klinken de koeienbellen. Bij de waterval steken we de rivier over en lopen weer terug. Nu pas komen de andere wandelaars ons tegemoet. Dan rijden we door naar het eind van het dal naar het autovrije Barcenas Mayor, bekend als het mooiste dorpje van Cantabrië. In één van de vele restaurants vinden we een heel mooi plekje met uitzicht op de rivier. Lekker koel, de bewolking heeft plaats gemaakt voor de zon en de temperatuur is flink opgelopen. We genieten van een heerlijke lunch. Net buiten het dorpje vinden we een weitje waar we op ons kleedje een siësta houden. Wat is ons leven toch eenvoudig.

Vandaag zijn we naar de Picos gegaan. Blog ging door slecht internet niet goed op vorige camping