Costa da Morte

Foz - Carballo  170 km

Camping As Nevedas

12 - 17 september

Soms ben je net op het juiste moment op de juiste plek. Maandagochtend 10 uur. We rijden de Costa da Morte. De zon komt vaag door de mistflarden die hangen boven de Ria van Ponteceso. We staan heel alleen vanaf de mirador naar dit mystieke schouwspel te kijken. Een paar minuten later zien we alleen een grijze massa, de zon en mist zijn verdwenen. Even later staan we op het strandje van Balarés met prachtige duinenrijen, ook al zo’n mooi stil plekje om deze tijd. We rijden naar de andere kant van de baai naar Laxe. In de haven parkeren we onze auto, wetende dat de straatjes naar het schiereiland heel erg smal zijn. Om de buitenkant van het eiland maken we over een goed pad een wandeling naar de vuurtoren. De kliffen zijn hier minder steil en grillig. Langzaam aflopende hellingen begroeid met varens en nog bloeiende hei en veel bossen. We genieten volop van deze wandeling, duinpiepers vliegen voor ons weg en steeds hebben we weer zicht op zee en land op de andere kant van de ría. Aan het eind van de wandeling komen we warm, er staat geen zuchtje wind, en vermoeid aan bij Playa Christallos.  Wat een drukte daar met mensen die tot het strandje met de auto rijden. Ze weten niet wat ze gemist hebben. Playa Christallos, het glasstrand, ligt vol gekleurd glas. De zee heeft dit door de jaren heen meegenomen en geslepen vanaf een vuilnisdump in zee.

Een landtong verder in Muxia halen we onze gemiste lunch van zaterdag in met een heerlijke vismaaltijd. De vissers halen dat met veel risico uit zee. Dat blijkt uit de witte kruizen die je tegen komt op plekken waar een boot is vergaan en aan het beeld van de wachtende vissersvrouw met kind in Laxa. Na de lunch lopen we naar de vuurtoren van Muxia, waar een granieten beeld staat ter herdenking aan de vergane olietanker de Prestige in 2002. De scheur in de steen symboliseert de wond die deze ramp veroorzaakte.

Door glooiend bijna verlaten land met af en toe een boerderij komen we na een kilometer lange weg over een onbegroeid schiereiland bij het meest westelijke punt van Spanje, Cabo Touriñan. Je kan je voorstellen dat het hier enorm kan stormen, maar daar hebben wij vandaag geen last van. Onderweg komen we de mooiste horreo’s tegen, oude graanschuren op poten om de wintervoorraad te bewaren. In deze streek zijn ze heel mooie bewaard gebleven en/of gerestaureerd.

Om het beginpunt van onze wandeling te bereiken rijden we vaak over hele smalle weggetjes. Je bent blij als niemand je tegemoet komt. In Malpica rijden we naar een strandje, het wordt smaller en smaller. Wil stapt uit om de verdere weg te verkennen. Ze ziet dat we beter niet verder kunnen rijden en ver boven het strand uitkomen. Omkeren dan maar. Uiteindelijk bereiken we het strandje en begint onze wandeling over de kaap naar het kerkje. Een mooie wandeling langs de nog steeds rimpelloze oceaan. We houden het niet helemaal droog, de laatste kilometer lopen we in de regen.

Klaterende watervalletjes, met mos begroeide stenen, ruïnes van oude watermolens en veel bruggetjes, het lijkt wel een decor van een sprookje. We zijn in Refugio de Verdes. Er staan veel stenen picnicbanken en barbecues, hier komen de Spanjaarden met hele families om te recreëren. We lopen langs de rivier, soms over grote stenen die glad zijn van de gevallen regen. Oppassen geblazen. De terugweg gaat over een heuvel in het bos door de eucalyptussen en de bloeiende heide.

La Coruña, de oudste stad van Galicië, is mooi gelegen tussen twee baaien. Het heeft de langste Boulevard van Europa, 18 kilometer rondom de stad. We beginnen ons bezoek aan de stad aan de toren van Hercules, de oudste nog werkende vuurtoren ter wereld. Hij is nog door de Romeinen gebouwd en is 2000 jaar oud. Na een flinke wandeling over de boulevard komen we bij de stad. Veel huizen hebben Miradores (erkerramen), die als windscherm dienen. Na de lunch wandelen we een stuk aan de andere kant van de baai op weg naar de glazen koepelvormige lift om op de berg van San Pedro te komen voor een nog mooier uitzicht. Helaas is vanaf vandaag de winterdienstregeling ingegaan en staan we voor een gesloten poort. Met de bus gaan we terug naar de auto en sluiten we ons verblijf aan de Costa da Morte af.

Morgen gaan we weer wat zuidelijker.