Pembrokeshire Coast

Caerleon -St. David’s  200 km

St David’s Camping and Caravanning Clubsite

7 t/m 11  juni

Weer staan we met strakblauwe lucht op een camping met zeezicht in het Nationaal Park Pembrokeshire Coast. Ook hier weer spectaculaire kusten met mooie baaien en witte stranden.  Wel blijft de harde wind koud, maar daar kunnen we ons op kleden. Vanaf de pittoreske haven van Porthgain, eens een welvarende haven voor het vervoeren van leisteen uit de groeves van Abereiddy wandelen we over de groene kliffen. Het pad is vrij vlak maar de kliffen staan loodrecht in zee. Je ziet nog restanten van de fabrieken die het leisteen  in stukken sneed. Na de wandeling drinken we in het zonnetje een wijntje op het terras van Pub Sloop Inn. We zitten zo heerlijk dat we er ook een goedgebakken Fish and Chips van hele verse kabeljauw eten.

De volgende ochtend bij het openen van de caravan deur is het bijna windstil. We trekken na het ontbijt de wandelschoenen aan en zo lopen we om 8.30 uur vanaf de camping door de weilanden naar het strandje van Abereiddy. Het gehuchtje met enkel wat mooie vakantie cottages ligt er als een plaatje bij. Hier is de Blue Lagoon, een ondergelopen groeve en een  favoriete plek om in te springen en te zwemmen. Nu is het er nog heel stil. De juffrouw die de parkeergelden moet innen zit nog werkloos op haar stoeltje. Na een pauze op de camping rijden we ‘s middags naar Strumble Head. Na kilometers single roads die steeds maar smaller worden komen we bij een parkeerplaats bij de vuurtoren. Hier is het pad rotsachtiger en gaat meer op en meer. We kunnen niet genoeg krijgen van de prachtige kust en blijven foto’s maken. Het is nog steeds bijna windstil. In een baaitje pakken we onze ereaders en lezen een uurtje. We lopen terug naar de auto.

We hadden de wens het eiland Skomer te bezoeken. Er gaat 5 keer per dag een bootje met een beperkt aantal mensen. Op het eiland dat bekend staat om zijn papegaaiduikers en andere vogels moet je dan 5 uur blijven. Er is geen horeca en geen schuil gelegenheid. Voordat we dat boeken willen we eerst weten wat de weersvoorspelling is. Tot onze verbazing zagen we dat alle tickets al weken van te voren uitverkocht zijn. We kiezen voor een boottochtje van een uur om het eiland vanuit Martin’s Haven op het schiereiland bij Marloes. Eerst maken we een stop in het piepkleine  dorpje  Solva met zijn haven in een diepe baai. Dan verder naar Martin’s Haven. Met weer vele single roads waar hier vele tegenliggers zijn, is Theo blij met zijn snel inklapbare spiegels. Vanaf het moment dat de boot in de buurt van het eiland komt zwemmen de Jan van Genten, zeealken, zeekoeten, pijlstaart stormvogels en heel veel puffins, de papegaaiduikers om ons heen. De papegaaiduikers  duiken in het water om een visje te vangen en vliegen dan weer met snelfladderende vleugels weg. Het is een leuk gezicht om deze ‘clowntjes ‘ bezig te zien. Helaas te snel voor goede foto’s, zodat we er maar een compilatie van hebben gemaakt. Er staat weinig wind en de temperatuur komt boven de 20°C, toch wiebelt de boot een beetje. Dat is ook lastig om foto’s maken. Na afloop maken we een rondwandeling over het kustpad van het schiereiland. We hebben al heel wat stukken van het kustpad gelopen, maar elke keer is het weer verrassend anders. Het eerste stuk lopen we over een smal pad tussen het hoge gras begroeid met de mooiste wilde bloemen en planten zoals vingerhoedskruid, margrieten, steenanjer, kamperfoelie, fluitenkruid en nog vele anderen. Het tweede stuk lopen we boven de stranden van Marloes. Wat lijken de mensen klein als je ze zo van boven af ziet. Het pad gaat zo dicht langs de steile klif, dat je er niet aan moet denken om hier met harde wind en slecht weer te lopen.

We worden wakker met wat regen, maar al snel is het droog. Wanneer we parkeren bij Whitesands is het een drukte van belang bij dit surfstrand. Verschillende groepjes kinderen krijgen les. Wij verlaten het strand en lopen naar St.David’s Head, een rotsformatie op het uiterste zuidwest puntje van Wales. De kliffen zijn vol grote rotsen en het pad is oneffen en stenig en er zijn nog overblijfselen uit de Steentijd. Na een uitgebreide fotosessie bij St. David’s Head vervolgen we onze wandeling. Het  goede pad is moeilijk te vinden doordat de paarden ook paden hebben gemaakt. Maar de navigatie wijst ons de weg. De miezer gaat over in regen en we zien de rotsen in de wolken verdwijnen. Er is ook geen één medewandelaar meer te zien. We besluiten geen risico te willen lopen en terug te keren. Op naar St. David, het kleinste stadje van Wales. We lopen door de dorpsstraat met galerieën. Het is inmiddels droog geworden. Dan lopen we een hoek om en zien we  voor ons in de diepte een enorme kathedraal met daarnaast een grote ruïne van het Bishop’s Palace. De afmetingen doen ons versteld staan. Deze kathedraal en Bishop’s Palace zijn gebouwd in de 11e en 12e eeuw op de plaats waar David, de patroonheilige van Wales,  in de de 6e een kloostergemeenschap had.

Morgen gaan we noordelijker in Wales.